Vissen langs de Atlantische Weg

Olgunn Johansen wijst naar een eilandje verderop in zee. “Daar. Dat is waar ik heb leren vissen”, zegt ze, terwijl ze in gedachten ruim 60 jaar terug in de tijd gaat.

Dat is ook zo’n beetje de plek waar Noorwegen eindigt en de Atlantische Oceaan begint.

“Ik ging vaak mee op de boot van mijn opa, die visser was. Hij kende de beste visplekken uit zijn hoofd”, vertelt Olgunn. “Die kennis werd doorgegeven aan mijn vader. En tenslotte aan mij.”

Vanochtend heeft ze in het halfuurtje tijdens de opkomst van het tij al heel wat vis gevangen. Haar plastic tas vult zich snel met koolvis en makreel.

Spectaculaire verbinding met het vasteland

“Het is erop vooruitgegaan sinds de weg is gebouwd. Vroeger stond ik hier met gevaar voor eigen leven, maar nu voel ik me veilig”, vertelt ze vanaf haar visstek op de Myrbærholmbrug. Tegenwoordig is dit een geliefde bestemming bij hengelaars van over de hele wereld.

De spectaculaire weg, die de eilandjes en rotseilandjes van de archipel in Noordwest met elkaar verbindt, gaf bij zijn opening in 1989 ook voor de eerste keer het eiland Averøy een verbinding met het vasteland.

Bovendien kreeg de regio Noordwest in Fjord-Noorwegen hiermee een nieuw symbool: deze Norwegian Scenic Route is één van de mooiste en meest adembenemende wegen ter wereld, ongeacht of je er nu op een kalme zomeravond komt, of vlak voordat er een storm losbarst. 

Olgunn og Atlanterhavsvegen In 1983 werd begonnen met de bouw van de weg, een sterk staaltje bouwtechniek. In 2005 werd het door de Noren gekroond tot Bouwwerk van de Eeuw. De karakteristieke Storseisundbrug is de hoogste en bekendste van de in totaal acht bruggen die de weg over de rotseilandjes leiden.

Vandaag de dag zijn het niet de lokale vissers, maar de toeristen die je het vaakst ziet op de eilandjes aan weerszijden. De rond de 30 huizen en hutten op Håholmen zijn met behoud van hun authentieke uitstraling omgevormd tot restaurantjes en hotels. In slechts een paar minuten kun je er komen met een gereconstrueerd Vikingschip, dat vertrekt vanaf een aanlegsteiger langs de weg.

Walhalla voor visliefhebbers

Vis heeft hier altijd al gezeten, maar sinds de komst van de Atlantische Weg zijn de beste vangplekken een stuk beter bereikbaar geworden. Zonder dat ze weet hebben van wat zich boven hen afspeelt, zwemmen kabeljauw, forel, koolvis en makreel onder de bruggen door. Als de oceaan rustig is, kun je hier zelfs zeehonden en walvissen spotten. Boven het water zijn afgeschermde visbruggen geïnstalleerd, zodat de hengelaars geen last meer hebben van het verkeer.

Van over de hele wereld komen mensen er een lijntje uitgooien, stilletjes hopend dat Olgunn nog niet alles heeft gevangen van wat er onder hen zwemt. Veel van haar hengelcollega’s kent ze goed.

“Vaak komen ze hier jaar na jaar terug. Dan hebben we het over vissen, dus we raken nooit uitgepraat”, zegt ze.

“Toen ik vijf of zes jaar oud was en het water lekker warm was, moest ik leren zwemmen. Mijn vader nam me mee naar de waterkant, bond een riem van mijn moeders jas om mijn middel en stuurde me het water in.” Rond die tijd was ze ook al begonnen met vissen. Ze maakte haar eigen vislijnen en gebruikte spelden als haakjes.

Haar persoonlijk record dateert van na de bouw van de weg. Ze ving een Noorse kabeljauw (skrei) van 13 kilo.

“En ik heb eens een koolvis van 11 kilo opgevist, dat was best een levendige vis”, voegt ze toe in een typisch Noorse eufemistische stijl. Maar ze is nog niet klaar: “Een jaar of zes geleden kwamen we hiernaartoe met vuilniszakken en ving ik zeven grote kabeljauwen van 6 of 7 kilo per stuk. Ik kwam thuis met 50 kilo vis na één vistocht.”

“Maar ik kom hier niet alleen voor de vis. Het is de hele ervaring die me zo aantrekt. Het is geweldig”, vertelt Olgunn, die hier het hele jaar door komt. Soms zelfs bij temperaturen van 10 graden onder nul, “want dan bijt de kabeljauw misschien”.

De koolvis voert ze aan haar kat, de koppen legt ze buiten haar tuin voor een vossenfamilie en de betere vis fileert ze voor haar vrienden.

Met het provinciebestuur is ze overeengekomen dat haar as ooit vanaf de brug zal worden verstrooid. “Ik heb hier zulke fijne ervaringen gehad. Dit is de plek waar ik wil blijven.”