Joly en de twee Daves

Tijdens een bezoek aan de Nidaroskathedraal in Trondheim in de winter van 2009 viel het oog van de Britse Joly Braime op een informatiebord over de St. Olavspaden. Vijf jaar lang speelde het idee om een pelgrimstocht in Noorwegen te maken door zijn hoofd, totdat een vrije periode tussen twee banen in de zomer van 2014 de perfecte gelegenheid bood om die tocht ook daadwerkelijk te gaan maken. Hij had een volle maand om van Oslo naar Trondheim te wandelen, en zijn goede Britse vriend Dave zou na een week invliegen om de middelste twee weken met hem mee te lopen.

Joly’s plan was om de rest van de tijd alleen te lopen, maar binnen de eerste paar dagen kruiste zijn pad dat van een aardige Amerikaanse pelgrim uit Michigan, die toevallig ook Dave heette. Ze kwamen elkaar zo nog een paar keer tegen en op een gegeven moment liepen ze gelijk op. Uiteindelijk hebben ze de rest van de weg naar Trondheim samen afgelegd. Joly praat over zijn reis met de twee Daves en de te gekke dingen die ze hebben beleefd op hun pelgrimstocht naar Trondheim.

Waarom wilde je per se een pelgrimstocht in Noorwegen ondernemen?

Het idee om die hele route te wandelen en gewoon ergens je tent op te zetten als je er voor die dag genoeg van had – dat leek me een geweldig avontuur. En ik wilde zo veel mogelijk wildkamperen, want dat is in het grootste deel van Engeland verboden.

Is er een verschil tussen gewoon wandelen en een pelgrimstocht?

Wandelen is heel erg leuk, maar het voelt wel anders als je een route loopt waar mensen weten wat je aan het doen bent. Iedereen die langs deze route woont, kent het traject. Iedereen wist dus ook dat wij pelgrims waren en mensen waren zo hartelijk en geïnteresseerd. De gastvrijheid was echt heel bijzonder. We hebben dikwijls uit onverwachte hoeken hulp gehad.

Het was een ontzettend warme zomer en ik zal nooit vergeten hoe ik op een dag in de brandende zon het pad afsjokte, toen er ineens ergens een tuinhek werd opengemaakt en een dame naar me toe kwam hollen met een fles koud water in haar hand! Ze nodigde me bovendien uit voor een kop koffie en wat te eten met de hele familie. Dat soort dingen is een paar keer gebeurd.

Heb je nog je interessante dingen meegemaakt die je als gewone wandelaar misschien niet had beleefd?

Ik vond de kerken onderweg een interessante ervaring. Geen van ons drieën is echt religieus, maar een kerk was vaak een prettige plek voor een korte stop, om wat te mijmeren en uit te rusten. Als een kerk open was, gingen we er altijd even vijftien minuten zitten, gewoon in stilte, om wat na te denken.

Dat was een soort van regelmaat in de reis die op een ander avontuur niet had bestaan, dat weet ik zeker. Kerken zijn spirituele en ontspannende plaatsen en elke kerk die we binnengingen, was weer anders dan de vorige. We hebben houten, stenen en leistenen kerken gezien. Sommige waren heel oud en sommige heel modern.

Waarom komen mensen tijdens zo’n reis ineens op grote en belangrijke vragen?

Kijk, je hebt natuurlijk heel veel tijd om na te denken, maar misschien is het ook omdat de route oorspronkelijk was bedoeld zodat mensen onderweg konden stoppen en zich bezinnen. Je kunt er eigenlijk bijna niet omheen.

Je loopt een route die mensen al honderden jaren voor jou hebben gelopen, op belangrijke momenten in hun leven, en dat voegt een soort spiritueel element toe aan de tocht. De manier waarop je onderweg wordt behandeld is ook belangrijk. Mensen weten natuurlijk meteen dat je een pelgrim bent. Op een heel ouderwetse manier heb je het gevoel dat er voor je wordt gezorgd.

Hoe was het om je doel te bereiken?

Het was geweldig en de timing was perfect. Toen wij in Trondheim aankwamen, was er een groot festival aan de gang, compleet met een middeleeuwse markt. Je had het gevoel dat je zo de middeleeuwen binnenliep. Tot dat moment was het heel lang heel erg stil en rustig geweest om ons heen, en dan loop je ineens die geweldige drukte van de stad binnen.

Trondheim is een prachtige stad om binnen te lopen. En de kathedraal is prachtig. Een pelgrimpriester zag ons bijna meteen toen we aankwamen. Hij kwam regelrecht op ons af: 'Zijn jullie pelgrims? Dan hebben jullie het gehaald, van harte gelukgewenst!'

Lees het hele verhaal op pilegrimsleden.no. (Dit artikel is alleen beschikbaar in het Engels.)