De helende kracht van een pelgrimstocht

’Deze is voor mij! Ik hoorde hem roepen: ’pak me dan, pak me!’ zegt Kes met een ondeugende glimlach met een steen in de hand.

Het is een zachte septemberdag en rondom Kes liggen glooiende heuvels en hangen grote wolken boven het nationaal park Dovrefjell. De steen in zijn hand is een gewone, grijze steen. Maar sinds de 37-jarige Nederlander deze steen langs de route opraapte, heeft deze een diepere betekenis gekregen.

Kes ademt de frisse berglucht diep in en loopt verder. Stap voor stap loopt hij de Hardbakken-heuvel omhoog richting de top van de Allmannsrøysa. Dit is de plek waar tal van pelgrims een symbolische last achterlaten in de vorm van een steen, voor ze ’verlicht’ verderlopen richting Trondheim. Binnenkort is het de beurt aan Kes.

De moeilijkste strijd

Kes kreeg anderhalf jaar geleden zijn laatste chemotherapie. Maar toen hij kanker overwonnen had, besefte hij dat de moeilijkste strijd er nog zat aan te komen. De kankercellen verdwenen, maar maakten plaats voor paniekaanvallen en de angst om alleen te zijn, zelfs de angst om te leven.

’Alles wat me vroeger vreugde bezorgde, had plots geen betekenis meer voor mij.’

Hij herkende zichzelf niet langer.

En toen kreeg hij de vraag van Visit Norway, of hij de 643 kilometer lange pelgrimstocht wilde lopen van de ruïnes van het klooster van Oslo tot de Nidaros-domkerk in Trondheim. De pelgrimstocht zou deel uitmaken van een documentairereeks over hoe een mens kan veranderen door in de natuur te wandelen en en de tijd te nemen om diep na te denken. Misschien was dit wel wat hij nodig had?

’Maar ik had geen hoge verwachtingen. In die tijd kon niets me echt raken,’ zegt Kes.

De kunst van het lopen

Zo stond hij enkele weken later aan de top van de bergen van Dovrefjell, 1.212 meter boven de zeespiegel, met een grijze steen in de hand. Hij is er op eigen houtje gewandeld en is moe, maar op een goede manier.

De laatste paar dagen wandelde hij door velden en bossen, door prachtige culturele landschappen van de Gudbrandsdalen-vallei, langs meren en over bergen. Hij ontmoette geweldige mensen onderweg die hem soms uitnodigden in traditionele familieboerderijen die al sinds de middeleeuwen onderdak bieden aan pelgrims. Hij heeft heerlijk gegeten, gelachen, gehuild,… en gewandeld.

'Wandelen is zo’n pure activiteit. Je loopt gewoon. Van A naar B. Het is net meditatie,’ zegt Kes.

In Nederland probeerde hij vooral afleiding te zoeken om niet bij zijn eigen gedachten stil te staan. De pelgrimstocht gaf hem de nodige mentale ruimte om na te denken. En hij begon eindelijk weer dingen te voelen.

'Het was prachtig. Na zo’n lange tijd was het een echte opluchting om iets te voelen.’

Hij denkt dat het de combinatie van wandelen en de natuur is die zijn zorgen geleidelijk hebben doen wegebben en opnieuw een glimlach op zijn gezicht hebben getoverd.

Natuurlijke genezing

’Ik denk dat de natuur de kracht heeft om te genezen. In de natuur is alles met elkaar verbonden. Het hele ecosysteem wordt beïnvloed door wat er vlakbij gebeurt. Daardoor begon ik na te denken over mezelf en wat er zou gebeuren als ik niet langer hier zou zijn. Veel mensen rondom me heen zouden getroffen worden. Ik ben dan misschien niet Greta Thunberg of iemand in die rangorde, maar ik ben hoe dan ook belangrijk.

Kes bewondert met een glazige blik het uitzicht vanaf de Allmannsrøysa. Hij ademt de berglucht diep in.

’Deze symboliseert loslaten en jezelf niet langer tegenhouden. Het is voor de toekomst,’ zegt hij, terwijl hij de grijze steen tussen de anderen legt.

Het is nog een lange weg naar de Nidaros-domkerk, maar zijn stappen zijn iets lichter dan voordien.

Vooruitgaan

Terug thuis in Nederland maakt Kes zich de bedenking dat hij een hele weg heeft afgelegd. Hij heeft de hele route naar Trondheim te voet afgelegd en dit gaf hem een gevoel van voldoening. Tijdens de trip was hij bezorgt dat het goede gevoel zou verdwijnen eens hij terug thuis was. Gelukkig was dit niet het geval. Ook al is hij niet voor 100% gerecupereerd, hij voelt zich stukken beter dan voordien. Misschien is hij zelfs klaar voor de liefde?

’Wel, er is zeker een ”voor Noorwegen” en een ”na Noorwegen”,’ besluit hij.